OPEN LIGHT
Ιστορίες μέσα από την βιτρίνα
Αυτοτελείς εικόνες ξεπροβάλουν μέσα από μια δυναμική βιτρίνα, όπου φως, μουσική και λέξεις δημιουργούν έναν σκηνικό τόπο υπερέκθεσης, κατανάλωσης και έκφρασης τοπίων δημόσιων και ιδιωτικών. Το Open Light, αποτελείται από 14 αυτόνομες ιστορίες – ψηφίδες μιας πανανθρώπινης ιστορίας με πρωταγωνιστή το φως ακροβατώντας ανάμεσα στην φωτιστική εγκατάσταση, τη site specific performance και τη street art. Οι θεατές είναι οι περαστικοί του δρόμου, η σκηνή είναι η βιτρίνα, δεν υπάρχουν θέσεις θεάτρου, δεν υπάρχει φουαγιέ, το φουαγιέ είναι το περίπτερο απέναντι.
Το Open Light παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στον χώρο «Προσωρινός» (Δεινοκράτους 103) στις παρυφές του Κολωνακίου, μιας συνοικίας γνωστής για τα μαγαζιά και τις βιτρίνες της. Μαζί θα σταθούμε μπροστά στη μεγάλη τζαμένια πρόσοψη του «Προσωρινού», μέσα στους ήχους και τα φώτα της πόλης διεκδικώντας ξανά τον δημόσιο χώρο και κοιτάζοντας σιωπηλά μέσα μας. Κοινό και παραστατικά υλικά θα βρεθούμε αντίκρυ ο ένας στον άλλον στην μέση του δρόμου, με το τζάμι της βιτρίνας ανάμεσά μας και θα κοιταχτούμε, με μια μπύρα στο χέρι, κάτω από το βραδινό ουρανό της Αθήνας.
Η παράσταση επελέγη και προβλήθηκε σαν βίντεο εγκατάσταση τον Οκτώβριο 2021 στην Βενετία στο Contemporary Venice 2021, THE ROOM Contemporary Αrt Space.
Συντελεστές:
Μια παράσταση της Γιούλας Μπούνταλη & Χριστίνας Θανάσουλα
Κείμενα – Περφόρμανς: Γιούλα Μπούνταλη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική: Devika
Βοηθός Φωτισμών – Φωτογραφίες: Μαριέττα Παυλάκη
Voice Recording Production: ELIOT / Amour Records
Σχεδιασμός Γραφιστικών: Μαρία Γιαρμενίτη
Video: Βαγγέλης Λαϊνάς
Μια παραγωγή της Εταιρίας Θεάτρου Διασπορά με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Συντελεστές:
Μια παράσταση της Γιούλας Μπούνταλη & Χριστίνας Θανάσουλα
Κείμενα – Περφόρμανς: Γιούλα Μπούνταλη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική: Devika
Βοηθός Φωτισμών – Φωτογραφίες: Μαριέττα Παυλάκη
Voice Recording Production: ELIOT / Amour Records
Σχεδιασμός Γραφιστικών: Μαρία Γιαρμενίτη
Video: Βαγγέλης Λαϊνάς
Μια παραγωγή της Εταιρίας Θεάτρου Διασπορά με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
It felt like a Pink Floyd album; the music gave it unity and it was slowly taking you on a trip from beginning to end, you could not break apart the images, they were all part of one score. It was a very trippy experience, and I didn’t mind at all not getting the language, I didn’t feel I was missing a piece.
Ali
For me it was all about dimensions: from 1 to 2 to 3 dimensional space; the bubble wrap gave the impression of pixels on the window and they made the whole experience 2 dimensional. The light tubes were one dimensional. When she was dancing behind the glass you could see 2 x 2D images one on top of the other: her figure behind the glass (pixelated) and on top of it her shadow projected on the glass. When the door opened and we saw the real 3 dimensional space it was like I suddenly realized the depth that I was missing, and it became very very personal.
Eva
I loved the end scene in her room, I could relate to it 100%. It was like seeing me in the lockdown. She was too far to see her facial features and that somehow made it more relatable to me, she could be anyone, she could be me.
Ariadni
For me it was the forest scene; how the green light was reflected through the bubble wrap, I could see the image of standing at the foot of a huge forest looking up at the play of the leaves with the sunlight – it just really created that image for me. I think I understood how abstraction works. You don’t need all of it, you might just make meaning with one thing! (e.g. the green light=forest)
Iris
The pieces of text sounded very different to one another but really it was like one poem, I think the whole thing was closing in on her, it was a process of becoming more personal; starting from talking about irrelevant things like the world map or the forests and ending up with her father’s death. I loved the piece of text with his soul flying out the window, it gave me the chills.
Eva